Leland M. Roth, Mimarlığın Öyküsü, Orantı- Ölçek

  Zihin gördüğü şeylerde geometrik ilişki arar.

  Vitruvius, köklü gibi irrasyonel sayıların nasıl geometrik yapı oluşturduğunu betimlemiştir. Ve tanımlarına hep kare ile başlayıp onun üzerinden irrasyonel sayılar ile dikdörtgene ilerlemiştir. Vitruvius'un bu çalışmasını diğerlerinden üstün tutan eskiden yunanlar tarafından bu tür geometrik şekillere yapı yerinde tahta çivi ve ip ile ulaşılıyor olmasıydı. İlerleyen zamanlarda bir çok ortaçağ klisesinde bu sistem kullanılır. Yunanlılar tarafından kullanılan diğer bir yöntem ise x, 2x+1 oranıdır.
  Klasik mimaride en çok ilişkilendirilen diğer bir oran yöntemi ise altın orandır. Genel olarak iki eşit olmayan parçanın ilişkisi olarak betimlenebilen bu orantılamada küçük parçanın büyük parçaya oranı, büyük parçanın bütüne oranına eşit olmalıdır. Amaç doğruyu ikiye bölmekti.

  Ortalama insan boyutuna göre bir yapının büyüklüğüne onun ölçeği denir. Mimari yapılara getirilen ölçeklerle gururlanmış. Fakat günümüzde ölçeği belirlemeye çalışma ödevi gittikçe belirsizleşmeye ve çözümsüzleşmeye başlamıştır.